Elke keer als ik Wendy sprak vroeg ik om een nieuwe blog en elke keer zei ze dat ze niks bijzonders meemaakte om te delen en ook niet altijd inspiratie had om het op te schrijven. Nu herken ik wat ze bedoelde! Al las ik natuurlijk door een roze bril want ik vond haar verhalen geweldig! Maar nu weet ik dat eigenlijk iedereen van haar verhalen genoot! Wat kon zij heerlijk schrijven! Alsof ik erbij was.

Ik kan haar bij lange na niet evenaren en ik wil dat ook absoluut niet! Maar ondat ik weet dat vele vragen hoe het gaat dacht ik dat dit de makkelijkste manier was en is om iedereen te bereiken die geïnteresseerd is.

Na heerlijk weekend Maastricht en onze roes uitgeslapen te hebben op zondag zijn we maandag veel te laat vertrokken richting zuiden.

Tegen vieren kwamen we bij Parijs aan en besloten we de nav te volgen wetend dat we dan hoogst wrs op de peripherique terecht zouden komen. Alles beter dan anderhalf uur file ivm een ongeval op de A86. We reden via St Dennis zo via uh.. niet zo’n geweldige buurt aan de bovenkant Parijs binnen. Stoplicht na stoplicht en ineens zie ik iemand naast me haastig uitstappen en naar de auto achter hem lopen. Niet gewoon lopen natuurlijk maar hij stapte al geïrriteerd en provocerend zijn witte Golf GTI uit, duidelijk laten zien aan de rest van zijn vrienden in de auto dat hij de baas was. Achter hem stond een grote Lexus met een keurige oudere heer erin die ook niets maders kon dan zijn raamooendoen. Daar stond hij flink te keer te gaan en druk wijzend naar de achterkant van zijn auto. Intussen keken zijn vriendjes natuurlijk onze auto in en keek ik naar snel voor me. Gelukkig stapte de knul weer in zonder op ons te letten en scheurde zigzaggend weg. Het was dan geen Banlieu denk ik maar erg prettig voelde ik me daar niet. Donkere mannen op straat hangend rokend of op de stoep zittend in groepjes, aan de kleding was te zien dat ze het niet breed hadden. De straten deden op zn minst denken dat je in een flinke achterstands wijk terecht gekomen was. Enfin wat kan een mens zich fijn voelen in de drukte van een boelevard peripherique. Al schoten we niet echt op!

Gedurende de rit en wat mail contact met Maison Voila besloten we door te rijden daar heen en ondat ze ook een B&B hebben konden we savonds aanschuiven.

De plek, Maison Voila, staat te koop! We hebben er nig wel over nagedacht en gebabbeld met andere mensen aan de ontbijttafel. Dit was echt te mooi! Zo hoort het hier in Frankrijk. Wat had die man een stek! De camping had plek voor 10, wij waren de tweede. Het was een geweldige boomgaard. Onder een enorme boom zaten we tot laat in de avond te genieten van de stilte en de kikkers. De volgende dag na ontbijtje aan tafel bij B&B namen we afscheid van gasten die verder gingen en besloten wij naar de plaatselijke markt te gaan. Daar aangekomen en na de autorit erheen waren we erover uit dat de plak van het Maison geweldig os maar dat de omgeving echt op zn minst oersaai is! Alleen maar akkerbouw en geen schattige dorpjes geen kastelen, riviertjes of Abbay-en. Ook geen uitdagende wandelroutes. Dus gingen wij de volgende morgen weer verder. Mjjn nieuwe boekjes ‘rustiek kamperen’ bevallen heel goed! Ik had intussen een plek uitgezocht even boven Toulouse, 20km van Montauban. Camping Latapie. Op een heuvel, receptie en restaurant in een oude schuur van 300 jaar waar de nieuwe Franse eigenaren Marie-Lyne en Fred(de) een prachtig houten terras aan hadden gebouwd met uitzicht over de camping en de vallei. Er stond nig een oud huis die ze helemaal moeten gaan opknappen en een prachtig zwembad. Nog lekkerder... het was zo rustig nog op de camping. We zijn meteen gaan plonsen en hebben ons op het terras gesetteld met bier en ijsthee. Voordeel van deze rustige tijd is dat we volop kunnen kletsen met de eigenaren. Die kwamen uit Grenoble, onze leeftijd en wilden het leven radicaal omgooien. Drie kinderen, eigen zaak, soort bouwmarkt en druk en jachtig bestaan. Nou denk ik aan Grenoble als een stad in de bergen, associaties met gezellig, hanggeraniums aan de balkons, koeienbellen op de achtergrond en swintera gezellig allemaal wintersporters in de stad. Nou helemaal niet dus! Frankrijk gaat min of meer gebukt onder regelmatig agressieve noord Afrikanen maar ook Marokkanen. Ze vertelde dat je ze zich onveilig voelde in de stad, veel zwerf jongeren en dat je vaak beter niemand kon aankijken want anders kwamen ze meteen op je af om te vragen waarom je zo kijkt. Kortom.. helemaal geen gezelligheid met koeiebellen maar armoede en agressie. Huis verkocht, dochter van 26 daar gebleven, zoon van 20 ook, die runt de winkel tot deze is verkocht en zoon Matis van 15 mee. Leuek bescheiden knul met lange krullen en veel te hoog opgehesen sokken. En toen Ed zei dat er vast leuke nl meisjes op de cp komen moest ik natuurlijk tot grote ergenis van ons eigen leuke nl meisje tegen hem zeggen dat hij kortere sokken onder zijn korte broek aan moest, waarop zijn moeder een schepje er bovenop deed om te zeggen dat hij ook naar de coiffure moest. Nou dat vond ik dan weer niet. Hij kon er gelukkig wel om lachen. We hebben heel gezellig twee lange avondenmet ze zitten kletsen op het prachtige terras en realiseerde ons dat we de avonden ervoor kikkers hoorden kwaken en hier alleen maar krekels hoorde. We waren in het zuiden! Heerlijk!

We weten inmiddels alles van het runnen van een camping en dat Fransen ( sorry

Olivier) ook elkaar dingen moeilijk maken! De bakker die voor de nieuwe eigenaren geen brood wil komen brengen en de grasmaaier die niet meer komt opdagen om de schuine hellingen te maaien. Maar ook de Marie die alles voor het zegen heeft en dan beslist dat een groot terras niet mag, alleen een kleine. Gewoon zonder reden ondat hij dat vind.

Het blijven Fransen!

Nu zijn we op weg naar de Pyreneeën.