Spaans Baskische kust.

Wat een schitterende tocht terug door de Spaanse Pyreneeën.
Iedereen die een mooie bestemming zoekt kan ik het zeer zeker aanraden. Heb er nu ook wat meer over gelezen en wij gaan zeer zeker terug! Ik moet bv echt het klooster bij Zaragoza een keer zien.
We hadden natuurlijk het plan om langs de Baskische kust te rijden naar Santiago en Porto, maar nu dat niet gelukt was ivm vele regen besloten we om toch een klein stukje mee te pakken. Dus reden we richting Bilbao en zijn we weer op een klein juweeltje beland. Niet zomaar, de uitgezochte cp Itxaspe, zat vol dus uit nood een andere opgezocht. Er zijn er meer dan genoeg langs de kust maar ik wil niet een grote cp en ook geen drukke waar je haringen van de buren op jouw plekje staan en je dus zit te ontbijten naast het gesnurk van je buurman. Nee dank je! Maar ik had ook niet zo veel aan mijn boekje rustiek kamperen dus moest snel wat zoeken op internet en zoover. Wel gemopper van de chauffeur natuurlijk maar komt altijd wel weer goed. Ik ben gewoon veel makkelijker met dat soort dingen. Kan het makkelijk veranderen en iets anders bedenken.
We kwamen terecht in Mutriku weer op een berg, bij een voor voormalige boer met prachtig uitzicht over het dorp, de haven en de rotsen met het strand. Wel kleine plek, maar niemand naast ons li en re. Prachtig weer! Dus pootjes uitdraaien, luifeltje uit, stoeltjes neergezet en sterre dr tent opgegooid, klaar en naar zee. Met de auto. Fout! Dorp was stampvol en negens parkeren. Volgende dorpje Deba, hetzelfde en uiteindelijk naar Zumaia gereden wat nog even verser was dan ik gedacht had. Ook daar was het vol en we hadden al helemaal geen zin meer. Terug naar de caravan en net op tijd voor de supermarkt.
Op de camping maar even gevraagd waar we beste konden parkeren, niet dus, we moesten lopen. Oké, leuk maar we moesten ook weer omhoog. Geen keus! Pff. Enfin, Sterre en ik moesten en zouden perse de zee in voordat we gingen slapen. Dus wij weer in de auto naar een prachtig uitzichtpunt, was intussen bijna donker, daar alle trappen af en eindelijk op het strand. Tussen de rotsen. Wat is het toch mooi daar! We zat een handje vol mensen op het terras en het was vast prachtig daar om de zon te zien ondergaan. We hebben toch maar niet gezwommen, was intussen nog donkerder en je kon ook niet goed meer zien waar de rotsen in het water lagen.
De volgende dag weer strak blauwe lucht, zee lag er mooi kalmpjes bij en de vissersbootjes zag je lekker dobberen. Hup wandelschoenen aan en besloten dat Charlie niet in de rugzak ging en dat Sterre haar zou dragen als het te heet werd op het asfalt. Heerlijke mooie wandeling naar beneden, was mooi aangelegd pad door het groen en we kwamen zo in de haven uit. Om de haven heen gewandeld langs de oude gebouwen en verwonderde ons wel dat er weinig restaurantjes en terrasjes waren. Het strand was echt mooi, ingeklemd tussen de hoge rotswand links en de haven recht met daarnaast weer een steile rotswand. De zee was heerlijk, wat hebben we dat gemist!
Sterre was net als vroeger het water niet uit te krijgen. Die bleef maar lekker zwemmen en dobberen. Ook Charlie vond het heerlijk in het water. Maar tot dr buik en niet verder! Dolle pret die hond omdat Ster in het water lag. Daarna heeft ster nig heerlijk op de rotsen naar krabben gezocht. Zo bang ze is voor spinnen en insecten, zo niet bang is ze voor krabben! Die durft ze gewoon op te pakken.
De volgende dag had ik natuurlijk weer een leuke tocht in gedachte. We zijn langs de ruige kust richting Bilbao gereden. ‘s Morgens bedacht dat we niet naar Guggenheim museum zouden gaan. Eigenlijk had ik er niet zo veel behoefte aan. Ik weet dat iedereen zegt dat het prachtig is, maar weet zeker dat Sterre
er niks om geeft en Charlie mag niet naar binnen dus besloten we om naar een prachtige plek te gaan die ik via een oud Spaanse collega hoorde Elanxobe mooi is dus daar heen en dan Leikeitio en zo door naar Gaztelugatxe.
Elanxobe was magnifiek! Prachtig dorpje onderaan een doodlopende weg en in een prachtige baai. Met de auto alleen boven geweest en ook daar loopt het dood en eind van de weg is een rond plateau voor de bus. Die kan nml niet keren en gaat dan op een draai plateau staan en wordt gekeerd. Heel vernuftig.
Leikeitio was ook echt een té schattige kustplaats met echt een prachtig strand! https://www.rondreis.nl/blog/bestemmingen/prachtig-dorpje-in-spanje-lekeitio/
Uiteindelijk op plaats van bestemming Gaztelugatxe. Wat allemachtig prachtig! Maar... lopen! Je begint boven op de klif, je eindigde bijna op zee niveau en daarna de enorme rots op met alleen maar trappen. Gelukkig hadden we boos Charlie nu wel de rugzak mee want het was echt zwaar en heel warm! Eenmaal boven heb ik de hondjes daar water gegeven want blijkbaar zijn wij de enige die ook aan drinken denken. Charlie was echt jaloers en snauwde er een flink af. Kleine verwende heks!
In het kerkje boven op de rots hingen schilderijen van schepen en schipbreukelingen en families die in het slechte weer hoopten op goede thuiskomst van de vissers. Aangrijpend.
Terug naar boven hebben we de snellere maar steilere weg terug genomen. Kwartier! Wat een tocht! Wat een hoogte maar wat mooi! Dat uitzicht overal, vooral op die rots, je keek zo de oceaan over, lekke wind in je haren en zon op je gezicht.

Eenmaal terug bij de caravan besloten we bij boven de camping gelegen restaurant te gaan eten. Eerst lekker douchen en weer in de benen. Via de camping, ook weer in de benen, weer omhoog. Door twee grote wildhekken, langs huis met een angstaanjagend blaffende hond, die er uiteindelijk echt heel lief uitzag en alleen maar hoop lawaai maakte, kwamen we aan bij een huis wat dus het restaurant was. Sterre had haar zinnen gezet op Paella. Wij naar binnen, zat een oude man aan zijn bakje vla met een enorme tv keihard aan midden in het restaurant. We keken elkaar even aan, we waren ook echt de enige gasten en zelfs het licht was nog uit. De sfeer bij ons was enigszins bedenkelijk maar goed, we zouden lekker buiten zitten en dan maakte het niet uit. Het uitzicht was nml nog mooier omdat we nog hoger zaten. Maar dat was niet wat de oude vrouw bedacht had, we konden niet buiten eten. Op dat moment hoopte ik dat ze meteen zou zeggen dat we ook niet binnen konden eten omdat de hond niet binnen mocht, dan was alles meteen opgelost, maar nee, dat mocht wel.
Daar zaten we dan, sfeerloos te zitten in een leeg restaurant, veel te groot en opa die echt niet van plan was om de tv uit te zetten.
Ineens kreeg ik een inzegening en voordat we besteld hadden liep in naar de bar, vol met vliegen en vroeg de dame of ze wel paella serveerde. Het antwoord was negatief en ook geen gegrilde calamaris. Dus... wegwezen!!
Uiteindelijk terug op de camping vertelde de eigenaar ons dat toeristen er niks van snappen in Spanje. Paella eet je in Valencia, Sangria drink je in Malaga en in Baskenland eet je Baskisch, wat dat ook mag zijn, maar laten we vooral niet denken dat we in Spanje zitten is de strekking!
Hij adviseerde ons een ander restaurant, hoog in de bergen dus weer die auto in. Geen spijt, was er gezellig en het eten was heerlijk! Sterre aan de calamiris en wij lokale pizza, aanbevolen door de serveerster.
De volgende ochtend besloten op te pakken en baar ons geliefde plekje Juantcho in St Jean de Luz te gaan. Eenmaal onderweg leek het Sterre geweldig om op een eiland te zitten dus in de auto plan gewijzigd en naar Ile d’Oléron gereden. Daar zijn Ed en ik heeeeel lang geleden saampjes geweest en was zo heerlijk toen.
Eenmaal aangekomen vond ik het tegenvallen en sterre had al helemaal een ander idee van een eiland. Die dacht aan een tropisch eiland hahaha met bergen en witte stranden.
Eiland was rommelig, overal oester en mossel kwekerijen en eenmaal op de camping en naar het strand wat echt aan de camping lag, viel alles tegen. Yek wat een teleurstelling! Stand was 2 meter diep en denk 4 meter lang. Lag helemaal niemand en bleek allemaal prut op de bodem. Dus alles weer ingepakt en naar het zwembad. Eenmaal en zagen we een compleet grasveld te voorschot komen en bleek dat je hier helemaal niet kon zwemmen. We zaten duidelijk aan de verkeerde kant van het eiland.
Zwembad was helemaal prima, maar dat heb je overal. Sterre was even klaar met de auto en Ed en ik gingen het eiland herontdekken. We zijn hier 30 jaar geleden onze toen nog hele kleine nichtjes Sarah en Marit tegengekomen. Stom toevallig, wij waren aan het fietsen, zaten op een muurtje op een pleintje wat te drinken en daar liep een man met zwarte krullen en een leuk hoedje met aan elke hand een klein springertjes in zwembroekje. Het leek zo erg op mijn oom Arija dat we er even naar toe gingen fietsen om te checken. En inderdaad, dat waren ze! Zo’n leuke tijd met ze doorgebracht toen en wij vonden het zo gezellig met die meisjes en droomden toen al van ons eigen gezinnetje. Gewoon omdat we het heel leuk vonden om lekker burgerlijk te zijn met eigen huisje en kindjes. En dat vind ik trouwens nog steeds! Er is niks wat me gelukkiger maakte dan gewoon lekker net mijn meisjes te zijn. Heerlijk thuis knutselen met de mannetjes van mijn zus. Heel veel weg met zn allen met de caravan. Voorseizoen naar sprookjescamping met Hannah de Heldhafige, Luxemburg, lekker wandelen naar kastelen met 6 kindjes en naseizoen naar de Safaricamping met Kelsey en Sophie van Sannie, Land van Ooit met Kloontje en Ridder Graniet. Heerlijke tijden. Sterre kent het liedje niet meer, zo erg! Die is natuurlijk echt wel dikke vier jaar jonger dan Wendy en zij weet bijna niks meer. Echt heel jammer. Ben benieuwd of Demi en de jongens het wel nog weten. Oké ik dwaal af. Maar strekking van het verhaal is voor iedereen die nog kleintjes heeft of nog krijgt; het gaat echt snel voorbij genieten genieten genieten en veel werken kun je je hele leven nog en je kinderen zijn maar 1x klein!
Terug naar het eiland, ook daar was mijn conclusie veel te vol met campings, veel te duur en veel te druk!
Wat hadden we een spijt niet naar st Jean de Luz te zijn gegaan. Dan hadden we Toulouse nog langs camping Latapie kunnen gaan. Spijt spijt.
Maar... de dag is super gezellig geëindigd. We waren natuurlijk laat terug van de eilandtour en geen zin om te koken. De camping eigenaar, ontzettende gedreven oude man met zijn vrouw, vertelde dat zijn zoon op de andere camping een bistro runt en hij zou even bellen dat wij er nog aankwamen.
Bistro Loco, stamp druk en natuurlijk waren we welkom als we wel geduld hadden. Maar was geen probleem het zag er zo gezellig uit, alleen maar lokale en een ontzettende goeie ambiance. Daar kwam bij dat we ook wel ontzettende trek hadden in drie bière pression. We zaten op een oude chesterfield in een zithoekje en sterre op een heerlijke ronde papasan-stoel met Char. We hebben heerlijk zitten kletsen over vanalles en nog wat. Ster zat duidelijk in haar element en op dr praatstoel. We hebben ons weer verwonderd hoeveel zij op Wendy lijkt. In haar hele houding, haar gebabbel en bewegingen. Ze zei zelf dat Wendy het ook wel wist dat ze zo veel op haar lijkt.
De bediening was ook zo leuk, geen menukaarten, de dame kwam er gewoon gezellig bij zitten en we kletsten wat over waar we geweest waren. Intussen vertelde zij ons ook wat we konden eten. Het werden de Moules met huisgemaakte frites en mayo. En we bleven lekker in de lounge hoek zitten eten, de mosselen waren uitzonderlijk lekker! Meteen afgesproken dat we de volgende dag weer zouden komen en zij beloofde ons dat we dan echt een tafel hadden. En dat was ook zo.
De volgende dag hebben we ons versleten in het mooie La Rochelle waar het ook veel en veel te druk was. Overal markt kramen en veel mensen. Eerst maar neergestreken op een terras van een crêperie. Want hoe we ons altijd verwonderde over Wendy die bij elk kraampje een crêpe met jam wilde en dan helemaal vol zat met jam, zo gek is Sterre ook op crêpes maar dan met Nutella.
De prijzen voor eten op terras zijn in Frankrijk beduidend hoger dan in Spanje, net als de camping prijzen en het ijs! Nou is ijs in de hitte niet te doen, dus daar begonnen we al niet aan. Maar lekker biertje kost zo 4,50 euro. En in Spanje betaalden we 2 tot max 2,50 euro. Uit eten was in Spanje drie gangen 18€ en hier is dat alleen het hoofdgerecht.
Zaterdag 28 juli, weg van het eiland, op naar Parijs. Niet voor de finish van de Tour de France, maar doorreis naar mijn zus in Bollendorf. Demi die thuis de boerderij bijhoud en langzaam aan wat dieren wegdoet hahahaha, heeft eindelijk een weekje vrij van haar werk bij Costes kleding in Hoorn. Zij komt maandag ook naar de camping! Heerlijk om ook haar weer te zien na drie weken en nog even vakantie te vieren met haar.
We hadden bij Parijs een hele mooie camping van Huttopia. Ik had netjes gebeld van te voren en er was plek zat. Hoe verbaast dat we aankwamen en bordje Complet voor het hek stond.
Nou dat pikte ik niet hoor! Ik naar binnen en uitgelegd dat ze dat echt niet kunnen maken. Gekukkig vonden ze dat zelf ook dus uurtje later uitgepakt en wel zaten we lekker aan een 0% biertje een ijsthee en water voor Char voor de caravan. Prachtige natuur camping! Nergens sta je vlakbij elkaar. Voor de kampeerders zou ik zeggen zoek het op op internet. Het is echt de moeite waard! Maar wat een muggen! Opgevreten zijn we. De volgende morgen, na nacht krabben vond ik het wel genoeg geweest. Ik heb nml nooit last van muggenbulten. Ze zitten er wel maar jeuken zelden. Maar deze beesten blijkbaar wel. Ed, die helemaal gek werd van die beesten om zn oren vod het meteen een heel goed idee.
En dus beginnen we aan onze laatste week vakantie bij mijn zus die al een mooie plek aan de rivier heeft geconfiskeerd voor ons! We hebben er zin in!
En aangezien foto’s uploaden helemaal niet lukt op deze blog plaats ik die later en zet ik nu steeds paar op FB.